දවසක් ගජසිංහගේ අතටම අහුවුණා වනිගසේකරයි කාන්තියි ගජසිංහගේ ගෙදර මොනාලිසා චිත්‍රය ඇඳ ඇඳ ඉන්නවා, තම තමන්ගේ ශුද්ධාත්මවලට තදින් තුරුළු වෙලා. එච්චරයි මතක !

වනිගසේකරගේ මුව අං තට්ටුව ඔටුන්නක් වගේ. ඒ ප්‍රේමයේ ඔටුන්න දාගෙන වනිගසේකර වැව අයිනේ ඉන්න කාන්තිට හැමදාම හවස මොකක්දෝ කියන්න හදනවා. ඒක කාන්තිට ඇහෙන්නෙම නෑ. ඇහුණත් මුව භාෂාව දන්නෙ නැති නිසා තේරෙන එකකුත් නෑ.

සියනෑ කෝරලේ ඈත ගොවි ගම්මානයක ගුරු යුවළකට දාව ජන්ම ලාභය ලැබූ පවුලේ බාලම හා එකම පිරිමි දරුවා වූ සේනාධීර, උපන් දා සිටම මාපියන්ගෙන් නොමඳව ලැබුණු

පියදාස වාඩිවී හුන්නේ හෝටලයේ දොරටුවට එක එල්ලේ තබා තිබුණු මේසයක් අසලය. ගාලු පාරේ යන එන වාහනවල ඝෝෂාවත් හෝටලය තුළින් නැඟෙන ඝෝෂාවත් තමා ගේ දෙ කන්

මුළු නිවස ම එක ම මළගෙයක් වැනි ය. දියණිය බලාගත් අත බලාගෙන කල්පනා කරන්නී ය. ඇය සාමාන්‍ය පෙළ ඉතා ඉහළින් සමත් වූ දා නිවස පුරා

රතනජෝති හිමියෝ ආවාස ගෙයි දොරටුවෙන් පිටතට විත් මේ ඉදිරිපස බලන්නේ තුන්වෙනි වරට ය. පන්සල් බිම කිසිවකු පෙනෙන්නට නැත. දකුණු දෙස වූ ඉපැරණි විහාර ගෙය ද