මම පේරාදෙනිය විශ්වවිද්‍යාලයේ අක්බාර්-නෙල් ශාලාවේ පඩි පෙළ බසිමින් සිටියෙමි. ඒ මීට වසර තිස් පහකට පෙර විශ්වවිද්‍යාලයෙන් නික්මීමෙන් පසු තවත් වසරක් ගෙවුණු තැන දෙසැම්බර් මාසයේ එක්තරා දවසකදීය. මා නැවත පැමිණ සිටියේ මා අසමත් වීම හෝ පෙනී නොසිටීම නිසා නැවත ලියන්නට සිදු වී තිබූ දෙවන, තෙවන හා සිව්වන වසර වල පුනර් විභාගවලට පෙනී සිටීමටය.

අවසන් ප්‍රශ්න පත්‍රයටත් පිළිතුරු ලියා ගම රට බලා යන්නට තීරණය කොට බෑගයත් කරේ දාගෙන නේවාසිකාගාරයේ පඩිපෙළ බසිමින් සිටි මා හට සාධාරණත්වය වෙනුවෙන් සටන් වැද ශිෂ්‍ය භාවය අහෝසි කොට තිබූ සමාජවාදී ශිෂ්‍ය සංගමයේ ආනන්ද ඉඩමේගම මුණගැසුණේ අහම්බෙනි. (ඉඩමේ ගැන බොහෝ කතා පසුවට)

ආ ගිය තොරතුරු මද වේලාවක් කතා කරමින් සිටි ඉඩමේ මගෙන් ඉල්ලීමක් කළේය. “හෙන්රි සහෝදරයා… කිසිම දෙගිඩියාවක් නැතුව නේවි එකේ නිලධාරි තනතුරට ඉල්ලුම් කරන්න……..”

ඉන් අනතුරුව ඔහු පැවසූ විස්තර සහ අනෙකුත් තොරතුරු මා මෙහි සටහන් කරන්නට උනන්දු වන්නේ නැත. ඊටත් වඩා ඒවා සටහන් කළ යුතුද නැත.

මා නාවික හමුදාවේ කෙටිකාලීන අධිකාරීලත් හමුදා නිලධාරින් බඳවා ගැනීමේ ඉල්ලුම් පත්‍රය යොමු කළේ ඉඩමේගමගේ ඉල්ලීමට එකඟ වූ නිසාය.

කොළඹ කොටුවේ නාවික හමුදා මූලස්ථානයේ පැවැති පළමු හා දෙවන සම්මුඛ පරීක්ෂණවලින් සමත් වූ මට තවදුරටත්  සිතන්නට අවකාශයක් තිබුණේ නැත. ජනවාරි 15 දා දෙමාපියන්ගේ ආශිර්වාදයක් නොමැතිව මගේම තීරණයක් පරිදි නාවික හමුදා උප ලුතිනන්වරයෙකු ලෙස වසර 5 ක කොන්තරාත්තුවක් පිට ශ්‍රී ලංකා නාවික හමුදා ඉංජිනේරු අංශයට බැඳුණෙමි.

අපිට ගෙන යන්නට නියම කොට තිබුණේ ඇඳුම් කිහිපයක් පමණි. කොට්ටයේ, මෙට්ටයේ තුවායේ සිට අන් සෑම සියලු දෙයක්ම නාවික හමුදාවෙන් සපයන බව අපට දන්වා තිබිණ.

මගේ කණ්ඩායමේ නිත්‍ය බලකායට සම්බන්ධ වන නිලධාරීන් පහළොස් දෙනෙකු හා ස්වේච්ඡා බලකායට සම්බන්ධ වන නිලධාරීන් කිහිප දෙනෙකුද  විය. අප සියලු දෙනාම පාහේ උපාධිධාරීන් හෝ උසස් ඩිප්ලෝමා හැදෑරූවන් වූහ. ඉහළ හමුදා නිලධාරියෙකුගේ ඥාතියෙකු වූ එක් අයෙකු පමණක් අපොස උසස් පෙළ හා කිසියම් පළපුරුද්දක් මත බඳවා ගෙන තිබිණ.

මා සමග පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ඉංජිනේරු විෂයයන් හැදෑරූ ජ්‍යෙෂ්ඨයෙකු හා සමකාලීනයෙකුද, විද්‍යා උපාධිධරයෙකු හා අපට වඩා ජ්‍යෙෂ්ඨ වාණිජ උපාධිධරයෙකු ද විය. ඊට අමතරව කැලණිය, රුහුණ උපාධිධාරීන් මෙන්ම කටුබැද්ද ජාතික ඩිප්ලෝමාධාරින්ද විය.

අපට වාර්තා කරන්නට කියා දන්වා තිබුණේ කොච්චිකඩේ රංගල නාවික හමුදා කඳවුරටය. පළමුව අපේ කොණ්ඩා කෲ කට් කපා රැවුල් සහමුලින් කපා දමන ලදී. එදින දහවල් අපි හමුදා බත රස විඳීමු.

එදිනම රාත්‍රී දුම්රියෙන් අපව ත්‍රිකුණාමලයේ නාවික හා සමුද්‍රීය විද්‍යාපීඨය වෙත ගෙන යන ලදී. අප රැගත් බස් රථය ත්‍රිකුණාමලය දුම්රිය ස්ථානයේ සිට ත්‍රිකුණාමලය නාවික තටාකාංගනය තුළ පිහිටි නිවස්නයක් වෙත ළඟා වූයේ පසුදා අලුයමය.

අපි දැඩි වෙහෙස මහන්සිය නිවා ගනු වස් වැටුණු වැටුණු තැන නින්දට වන්නෙමු. එළිය වැටෙන යාමයේ ඇසුණු ගොරෝසු විධානයකින් අපි තිගැස්සී අවදි වුණෙමු.

“Gentlemen, hurry up… get up now. “

එහි පැමිණ සිටියේ ලුතිනන් කොමාණ්ඩර් අබේරත්නය. මුහුණ පුරා හැඩට රැවුල වවා සිටි හෙතෙම විශාල කරගත් දෑසින් යුතුව අප දෙස බලා සිටියේය. ඒ මුහුණුවර මට සිහිපත් කළේ ටින්ටින් කතා මාලාවේ Captain Haddock ය. එහෙත් ඔහු එවන් විහිළුකාරයෙකු නොවන බව අපට තේරුම් යන්නට වැඩි වේලාවක් ගත වූයේ නැත.

–සෙස්ස පස්සට……