බලන්න චිත්‍රපට කර්මාන්තය දිහා. මොනවද චිත්‍රපට සංස්ථාව කරන්නේ. චිත්‍රපටකරුවා රැක ගන්නවා තියා ඔවුන් ඉතා අමාරුවෙන් නිෂ්පාදනය කරගන්නා චිත්‍රපටයකට ඒක පෙන්න ගන්න හරි හමන් තැනක් හරි සූදානම් කරල දෙනවද? බෙදා හැරීම ගැන බැලුවත් ප්‍රදර්ශනය ගැන බැලුවත් ඔක්කොම ජරාජීර්ණයි. යල් පැන ගිහින්. ජාත්‍යන්තර සම්මාන ලබන්න, බටහිර නිර්මාණ සමග තරග කරන්න පුළුවන් නව තරුණ පරපුරක් අපිට ඉන්නවා. එහෙත් ඔවුන්ට මේ රටේ දී ලැබෙන උපකාරය, මගපෙන්වීම හා දිරිය කුමක්ද?

අපි ප්‍රංශයට ඕස්ට්‍රේලියාවට යන්න ඕනෙ නෑ. අපේ අල්ලපු රට ඉන්දියාවට යමු. බලන්න ප්‍රාන්ත වල දී පවා ඒ රටේ කලාකරුවා රැකගන්න ඔවුන් දෙන සහයෝගය. දැන් සෑම රටකම කලාව සහ සංස්කෘතිය මානව ජීවිතයේ අත්‍යවශ්‍ය අංගයක්. මේ නිසා තමයි ඉන්දියාව ඔවුන් හඳුනාගෙන ඔවුන්ට උපකාර වන්නේ. ජාතික අධ්‍යාපනය පුහුණුවීම් ආයතන පිහිටුවා සිනමාවට කලාවට උදව් කරන්නේ. ඒ නිසාම අද ඉන්දියාව සිය ජාතික ආදායමෙන් 35% සිනමාව හරහා උපයා ගන්නවා. එහෙත් අපේ රටේ සිනමා විද්‍යාර්ථයින් බිහි කිරීම තබා ඔවුන් ඉතා අමාරුවෙන් නිර්මාණය කර ගන්නා නිර්මාණයන්ට හෝ දියයුතු උපහාරය කරනවාද?

බටහිර රටවල නිර්මාණකරුවා රැකගන්න නඟා සිටුවන්න අරමුදල් පවා පිහිටුවා තිබෙනවා. හැම ආණ්ඩුවක්ම බලයට පත්වූ විගස සිනමාව කලාව හා සංස්කෘතිය ගැන කතා කරනවා. ඉන් පසුව ඒවා යළිත් පැරණි හුදකලා ඉබි ගමනේමයි.”